Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία του αυτοκινήτου και κατ’ επέκταση του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Έκτισε μια μικρή εταιρεία που διαμέσου των δεκαετιών έγινε σύμβολο της αυτοκίνησης και τα προϊόντα της έγιναν ο πόθος κάθε οδηγού. Όλα όμως γίνονταν πάντα μέσα από τους αγώνες που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη ζωή και το έργο του. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε εταιρικό επίπεδο. Πολλοί ήταν εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους σε μονοθέσια της εταιρείας του. Οι περισσότεροι φίλοι και σύντροφοί του, αλλά ο Enzo δεν τα έβαλε κάτω. Ωστόσο, η απώλεια που τον κατέβαλε δεν ήταν άλλη από το χαμό του γίου του Alfredino τον Ιούνιο του 1956 από μια σπάνια ασθένεια..
Ο Enzo Anselmo Ferrari γεννήθηκε μια χιονισμένη μέρα του Φλεβάρη του 1898 στη Μodena κι ήταν γιός ενός επιτυχημένου σιδηρουργού, που κατασκεύαζε κυρίως στέγες σιδηροδρομικών σταθμών. Το επεισόδιο που καθόρισε τη ζωή του –αλλά και τη ζωή εκατομμυρίων φίλων του αυτοκινήτου- συνέβη στα δέκα του χρόνια, όταν πήγε με τον πατέρα του να παρακολουθήσει έναν αγώνα στη Μπολόνια, όπου αναμετρήθηκαν τα δύο αστέρια της εποχής, ο Felice Nazzaro και ο Vicenzo Lancia. Τότε γεννήθηκε μέσα του το όνειρο, όταν μεγαλώσει, να γίνει οδηγός αγώνων. Το 1919 και για δέκα περίπου χρόνια ήταν ένας από τους εργοστασιακούς οδηγούς της ΑlfaRomeo, με μεγαλύτερη διάκρισή του τη νίκη με την RL στο «Coppa Accerbo» το 1924. Εκείνη περίπου την εποχή, γοητεύτηκε από τον ήχο μιας 12κύλινδρης Packard, εκφράζοντας στους φίλους του την επιθυμία να κατασκευάσει κάποτε έναν τέτοιο κινητήρα
Η ίδρυση της «Scuderia Ferrari» ήρθε το 1929, με αντικείμενό της την προετοιμασία και ευθύνη των αγωνιστικών αυτοκινήτων της Αlfa Romeo. Ως έμβλημά της ο Εnzo διάλεξε το οικόσημο του αεροπόρου Francesco Baracca, που σκοτώθηκε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, μετέπειτα, χάρις στις νίκες της Ferrari σε όλα τα είδη αγώνων, το «όρθιο αλογάκι» έγινε διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο. Σελίδες δόξας με 144 νίκες σε 225 αγώνες γράφτηκαν ως το 1937, με πληθώρα άξιων οδηγών, από τους οποίους ξεχώριζε ο μεγάλος Τazio Nuvolari. Η ανεξάρτητη πορεία του Enzo ξεκίνησε μετά τον πόλεμο, με την κατασκευή της πρώτης επίσημης Ferrari το 1947. Οι νίκες, στις οποίες ήταν ήδη εθισμένος ο «Κομεντατόρε», άρχισαν αμέσως. Τις πρωτιές στο Τarga Florio και στο Mille Miglia διαδέχθηκαν οι δάφνες στη Formula 1, αρχής γενομένης από το Βρετανικό Grand Prix του 1951.
Την περίοδο 1952-1953 ήρθαν και οι πρώτοι τίτλοι οδηγών από τον Αlberto Ascari, το μοναδικό μέχρι σήμερα Ιταλό πρωταθλητή στο θεσμό. Οι νίκες στις «24 ώρες» του Le Mans ξεκίνησαν το 1949 κι ολοκληρώθηκαν το 1965, ενώ σε όλο εκείνο το διάστημα το «Cavallino Rabante» έχασε μόνο δύο φορές το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής. Ο πρώτος τίτλος των κατασκευαστών στη Formula 1 ήρθε το 1961 με την «156 V6». Επίσης, τη δεκαετία εκείνη, η Ferrari έφτασε στην κορυφή και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αναβάσεων. Από τα χέρια του Εnzo πέρασαν όλοι σχεδόν οι μεγάλοι οδηγοί, επί 50 χρόνια: Tazio Nuvolari, Achille Varzi, Alberto Ascari, Juan Fangio, Mike Hawthorn, Wolfgang von Trips, John Surtees, Jackie Ickx, Niki Lauda και Gilles Villeneuve ήταν οι πιο σημαντικοί. Με αρχιμηχανικούς τους Vittorio Jano, Gioahino Colombo, Aurelio Lampredi και τη συνεργασία κυρίως της Carozzeria Pininfarina δημιουργήθηκαν οι σύγχρονοι θρύλοι της Αυτοκίνησης. Ανάμεσά τους, «166», «212», «Testarossa», «Superamerica», «250 GT» με μακρύ ή κοντό μεταξόνιο, «250 GTO», «330».
Οι φήμες ήθελαν τον Enzo να παίρνει τις αποφάσεις για το μέλλον της εταιρείας του μαζί με τους συνεργάτες του αλλά πάντα σε περιβάλλον με καλό φαγητό και καλό Ιταλικό κρασί. Αποφάσεις όπως τη μετακίνηση του κινητήρα των μονοθεσίων της Formula 1, από την κλασική εμπρός θέση στο κέντρο του αμαξώματος και πίσω από τον οδηγό, προκειμένου η εταιρεία να περάσει σε μια νέα εποχή. Το ίδιο έκανε κι όταν πιέστηκε από το περιβάλλον του να προσθέσει στη γκάμα της Ferrari V6 κινητήρες 2-2,5 λίτρων, αντιστάθηκε για πολύ καιρό, αλλά στο τέλος έστω και χωρίς το όρθιο αλογάκι στο καπώ γεννήθηκε η περίφημη σειρά των Dino. Eκεί που πήρε όλες τις αποφάσεις μόνος του ήταν το 1969, όταν έδωσε το 90% των μετοχών της εταιρείας του στη Fiat, προκειμένου να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητά της και την απρόσκοπτη συμμετοχή της στους αγώνες. Στις δεκαετίες που πέρασαν, ο Εnzo δικαιώθηκε πλήρως για την επιλογή του. Στην τελευταία συνέντευξη της ζωής του ξέροντας ότι το τέλος είναι πλέον πολύ κοντά είπε με δάκρυα στα μάτια πως «αισθάνεται τυχερός που τα κατάφερε, αλλά ένοχος επειδή επέζησε».
