«Πιστεύω ότι μέχρι σήμερα ο Michael θα ήταν ανταγωνιστικός απέναντι στον Lewis εάν είχαν το ίδιο αυτοκίνητο»… Nick Fry
Το 2008, ο κόσμος της Formula 1 έζησε ένα σοκ όταν αποχώρησε η Honda από τον θεσμό. Ο Γενικός Διευθυντής Nick Fry και ο Διευθυντής Ομάδας Ross Brawn, προχώρησαν αμέσως στην αγορά της ομάδας, για να δημιουργήσουν την Brawn GP, με την οποία χάρισαν στον κόσμο ακόμα ένα σοκ με τα δυο πρωταθλήματα που κέρδισαν το 2009. Η ιστορία, όμως, που δεν ξέραμε μέχρι που κυκλοφόρησε το βιβλίο «Survive. Drive. Win – The inside Story of Brawn GP and Jenson Button’s Incredible Championship Win», είναι πως με τον Jenson Button να φεύγει για McLaren μεριές στο τέλος της σεζόν, κατάφεραν τότε να υπογράψουν ακόμα ένα, πελώριο, οδηγό της F1…
Δείτε τι λέει ο ίδιος:
«Ποτέ δεν ήμουν fan του Michael Schumacher. Πιθανότατα σαν τους περισσότερους ανθρώπους στην Αγγλία που λάτρευαν τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, τον έβλεπα σαν την καρικατούρα ενός ζαβολιάρη, κακού Γερμανού που νίκησε τον Damon Hill με έναν άδικο τρόπο στην μάχη τους για το πρωτάθλημα του 1994. Όμως, καθώς η περίοδος που κερδίσαμε το πρωτάθλημα του 2009 έφτασε στο τέλος και ετοιμαζόμασταν για την μετάβαση μας από Brawn σε Mercedes, δεν είχαμε δεύτερο οδηγό. Ο Jenson πήγαινε στη McLaren και είχαμε ήδη αποφασίσει να αντικαταστήσουμε τον Rubens. Είχαμε τον Nico να περιμένει φυσικά, αλλά ποιος θα έπαιρνε την δεύτερη θέση;
Μέχρι τότε, οι περισσότεροι οδηγοί είχαν ήδη δεσμευτεί για την επόμενη σεζόν και ήμασταν πραγματικά κολλημένοι. Ψάξαμε λίγο τον Nick Heidfeld, που ήταν στην BMW Sauber, αλλά δεν είχε κερδίσει έναν αγώνα σε δέκα χρόνια στο θεσμό και δεν ήταν ο σούπερ σταρ που αναζητούσε η Mercedes. Μας ζητήθηκε να βρούμε έναν πιθανό παγκόσμιο πρωταθλητή ή έναν υπάρχοντα παγκόσμιο πρωταθλητή και ο Heidfeld δεν ταίριαζε με αυτό το πλάνο.
Οι άνθρωποι συχνά υποθέτουν ότι υπήρχε κάποιου είδους μεγάλο σχέδιο για να επιστρέψει ο Michael πίσω, να αξιοποιηθεί για μια επιστροφή της Mercedes ως πλήρης εργοστασιακή ομάδα στη Φόρμουλα 1 για πρώτη φορά εδώ και πενήντα πέντε χρόνια. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι ποτέ δεν αναμέναμε να καταλήξουμε με δύο Γερμανούς οδηγούς και ούτε και η Mercedes το θέλησε ιδιαίτερα. Δεν υπήρχε καμία πίεση από εμάς να προσλάβουμε τον Michael.
Η μεγάλη στιγμή ήρθε όταν ο Ross και εγώ γιορτάζαμε τη νίκη του πρωταθλήματος μας με όλους τους άλλους στο μετέπειτα πάρτι στο Amber Lounge στο Αμπού Ντάμπι. Και οι δύο είχαμε μερικές μπύρες και παρατήρησα ότι ο Michael ήταν εκεί, απολαμβάνοντας συναντήσεις με παλιούς φίλους και φαινότανε πολύ χαλαρός. Μου ήρθε, εκείνη την στιγμή, ότι ίσως να ενδιαφερόταν να οδηγήσει για μας – καθώς μόλις κερδίσαμε το πρωτάθλημα και είχαμε έναν νέο και φιλόδοξο ιδιοκτήτη στην ομάδα.
«Γιατί δεν πηγαίνεις να μιλήσετε να δεις τι έχει να πει;» φώναξα στο αυτί του Ross πάνω από τη μουσική στην πίστα. Ο Ross και εγώ δεν το είχαμε συζητήσει νωρίτερα, ήταν της στιγμής, απλά σκεφτήκαμε ότι ο Michael ήταν εκεί και πως έπρεπε να μιλήσουμε μαζί του.
Ο Ross επέστρεψε στην πίστα από το τραπέζι του Michael με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
«Ενδιαφέρεται», φώναξε.
«Ουάου» Είπα.
Ήταν από αυτή τη συνάντηση που βγήκε η συμφωνία για να μπει ο Michael σε ένα αυτοκίνητο της Mercedes για το 2010, και τις δύο επόμενες χρονιές. Το ότι θα παίρναμε τον Michael θα μας έβγαζε από την τρύπα που βρεθήκαμε. Κοιτάζοντας πίσω, την κίνηση του να πάρουμε τον Michael την θεωρώ όσο σημαντική ήταν η πώληση της ομάδας στην Mercedes, τις νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, και την υπογραφή με την Petronas.
Την πρώτη φορά που ήρθε στο Brackley ήταν για να υπογράψει το συμβόλαιο. Το δύσκολο κομμάτι, για τον Ross και εμένα, ήταν το τι θα του προσφέραμε. Δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε. Δεν θέλαμε να προσβάλουμε τον Michael, αλλά δεν θέλαμε να αναστατώσουμε τη Mercedes, δίνοντας του ολόκληρο το «μαγαζί». Θυμάμαι να καθόμαστε μαζί με τον Ross και να έχουμε μια πολύ έντονη συζήτηση για το «πως να το κάνουμε αυτό;» Από τη μία πλευρά ήταν ένας πολλαπλός παγκόσμιος πρωταθλητής ο οποίος, θα ζητούσε τον υψηλότερο μισθό της αγοράς. Από την άλλη πλευρά, ήταν έξω από το άθλημα για τρία χρόνια και αυτό ήταν πραγματικά το κύκνειο άσμα του. Στο τέλος καταλήξαμε σε ένα ποσοστό που ήταν περίπου τα δύο τρίτα του κορυφαίου μισθού, που ήταν τα 30 εκατομμύρια λίρες που είχαν οι φήμες ότι έπαιρνε ο Fernando Alonso.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο Michael ήταν ακόμα γρήγορος κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών σεζόν στη Mercedes, ακόμη και στα σαράντα του. Το ατυχές ήταν ότι ποτέ δεν μπορούσαμε να του δώσουμε ένα αυτοκίνητο που ήταν ανταγωνιστικό.
Ένα από τα πράγματα που λυπάμαι σε όλη την καριέρα μου είναι ότι ποτέ δεν κερδίσαμε με τον Michael. Αυτό θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Οδήγησε πενήντα οκτώ αγώνες μαζί μας σε τρία χρόνια, και κατάφερε να πάρει μόνο ένα βάθρο.
Ο Michael ίσως είχε επιστρέψει με την ελπίδα να προσθέσει στα απίστευτα ρεκόρ του. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ξεπεράστηκε το 2010 και το 2011 από τον δεύτερο οδηγό της ομάδας του σε κάθε σημείο στο οποίο θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Nico.
Θέλαμε να κερδίσουμε τόσο απεγνωσμένα και ο Michael είχε συνηθίσει να κερδίζει με τον Ross, οπόταν υπήρχε η προσδοκία ότι ο συνδυασμός των Ross Brawn, Michael και Mercedes θα κυριαρχούσε, αλλά δεν το κάναμε.
Τα στατιστικά έδειχναν ότι ο Michael ήταν ακόμα γρήγορος μέχρι το τέλος και ότι θα μπορούσε να τα βάλει με τον Νίκο και να τον νικήσει. Φυσικά, ο Nico αποδείχθηκε τόσο γρήγορος όσο και ο Lewis, αν και ο Lewis ήταν σαφώς μπροστά στα τέσσερα χρόνια που αγωνίστηκαν μαζί. Αλλά πιστεύω ότι μέχρι σήμερα ο Michael θα ήταν ανταγωνιστικός απέναντι στον Lewis εάν ήταν και στο ίδιο αυτοκίνητο».
