Ο θρυλικός Ari Vatanen θυμάται τις συμμετοχές του στο Ράλι Ακρόπολις και τη νίκη του το 1980 που ήταν και η πρώτη του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι.
«Πώς να με αφήσει αδιάφορο το Ράλι Ακρόπολις. Είναι αδύνατο. Στην μόλις πρώτη μου συμμετοχή το 1977 χτύπησα πάνω σε δέντρο πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Μπορώ να νιώσω ακόμη το βίαιο τράνταγμα σε όλο μου το σώμα. Μετά από τόσες δυσκολίες, κατάφερα επιτέλους να φτάσω στην πρώτη μου νίκη στο WRC στην Ελλάδα το 1980. Ήταν μεγάλη ανακούφιση, και πολύ συναισθηματικά φορτισμένη η νίκη γιατί είχε έρθει και η Rita στην Αθήνα με την κόρη μας την Ria που ήταν μόλις δυο εβδομάδων. Ένιωθα την χαρά βαθιά μέσα μου. Ελπίζω να μην ξεχάσω το πόσο ευλογημένος ήμουν αλλά και το ότι πρέπει να συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου σωστά και βάσει της δικής τους ξεχωριστής αξίας. 
Οι νίκες στα ράλι δεν κατακτούνται ποτέ εις βάρος του αντιπάλου σου.
Από το ατύχημα μου στην Αργεντινή δεν κέρδισα ξανά ένα αγώνα του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Πλησίασα την νίκη όμως, στο Ακρόπολις του 1993 με ένα Subaru Legacy. Την πρώτη μέρα βρισκόμουν σε ένα εντελώς διαφορετικό αγώνα από τους υπόλοιπους, και ήμουν άνετα μπροστά από όλους. Το πρωί της επομένης αντιμετώπισα κάποια προβλήματα αλλά έφερα και πάλι τα πράγματα στην θέση τους μετά από την 20η ειδική διαδρομή με το μεγαλύτερο μήκος. (Ταρζάν / 27.31 χιλιόμετρα). Εκεί ένοιωσα σιγουριά και ότι έλεγχα τον αγώνα. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Στην επόμενη ειδική χτύπησα κάπου σε μια στροφή χωρίς λόγο και κατέληξα ανάποδα ανάμεσα στα δέντρα. Η γεύση της νίκης που είχα στο στόμα μου κατέληξε πικρή γεύση απογοήτευσης. Είχα απογοητεύσει τους πάντες: την ομάδα μου, την οικογένεια μου αλλά και εμένα. Με απέλυσαν στο τέλος της χρονιάς. Παρόλα αυτά, τα εμπόδια είναι η καλύτερη τροφή στο σχολείο της ζωής.
Τρέφω δυνατά συναισθήματα για το Ράλι Ακρόπολις. Πόσες φορές ήμουν εξουθενωμένος ενώ άλλαζα ελαστικά στην Πελοπόννησο, και ένιωθα την νίκη να γλιστρά μέσα από τα χέρια μου. Και η τύχη (περίεργο για μένα) με βρήκε το 1981 όταν έσπασα τον μισό πίσω άξονα αλλά τα τελευταία χιλιόμετρα της ειδικής ήταν μόνο κατήφορο! Κάποιοι από τους δρόμους του αγώνα μόνο με τρακτέρ μπορούσες να τους οδηγήσεις…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του μοναστηριού στην Καλαμπάκα. Όπως οι μεγάλοι καθεδρικοί ναοί, ξεπροβάλουν με το ανάλογο μέγεθος της πνευματικής προσπάθειας που κατέβαλε ο άνθρωπος για να τους ανεγείρει. Σήμερα ξεχνάμε πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει τρώγοντας απλά ψωμί. Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνα τα μικρά χωριά στα βουνά όπου πάντα έβρισκα ευκαιρία να σταματήσω για ένα καφέ. Και γύρω μου ήταν μόνο άντρες ντυμένοι στα γκρίζα. Στο ξενοδοχείο Astir Beach μαζευόταν κάθε χρόνο η οικογένεια του ράλι. Οι γυναίκες να κάνουν ηλιοθεραπεία και τα παιδιά να παίζουν στο γρασίδι. Είχαμε μπόλικο χρόνο μπροστά μας να χαλαρώσουμε. Πάει καιρός όμως που έφυγαν εκείνες οι μέρες. Πάνε και οι μέρες που κάναμε αναγνωρίσεις πολλών εβδομάδων στην Ιτέα σε ένα ξενοδοχείο όπου μας συμπεριφέρονταν λες και ήμασταν δική τους οικογένεια. Ναι – αυτό ακριβώς σημαίνει για μένα το Ράλι Ακρόπολις και η Ελλάδα.»
Ο Vatanen πέτυχε σχεδόν τα πάντα στην καριέρα του στους αγώνες ράλι:; Το παγκόσμιο πρωτάθλημα οδηγών το 1981, τέσσερις νίκες στο Ράλι Ντακάρ (1987, 1989, 1990, 1991) 10 άλλους τίτλους ράλι, πολλαπλές νίκες και παγκόσμιο τίτλο στο World Cup of Rally Raids (1997). Καμία από τις προαναφερθέντες επιτυχίες δεν αξίζει περισσότερο από την άλλη στα μάτια του Vatanen.
Ακολουθήστε μας στο INSTAGRAM και στο FACEBOOK
